Poznaj piękno snycerstwa

Każdy słyszał, widział i wie jak wygląda ołtarz wykonany przez Wita Stwosza w kościele Mariackim w Krakowie. Każdy widział w swoim życiu płaskorzeźby w kościołach, kaplicach, na ołtarzach i ambonach. To wszystko jest wykonane metodą snycerską – jedną z najstarszych rzemiosł artystycznych. Metoda ta sięga nawet starożytności, a potem w średniowieczu, aż w końcu w baroku i gotyku w pełni rozkwitła.

Do wykonania rzeźb tą metodą potrzeba dłut, pobijaka (specjalny młotek) oraz odpowiedniego drewna. Na dobry początek wystarczą trzy rodzaje dłut: płaski, łukowaty oraz tzw. V-ka, za pobijak wystarczy zwykły młotek.

Najlepszym drewnem do rzeźbienia jest lipowe. Cechuje się ono miękką strukturą, dzięki czemu łatwiej wykonuje się wzory. Sosna i jodła również są miękkie, jednak usłojenie nie pozwala na swobodne manewrowanie narzędziami. Twardsze drewno, ale również nadające się do obróbki to olcha i dąb. Praca nad nimi wymaga dużo czasu i wysiłku, ale efekty są tego warte. Najmniej poleca się drewno wierzbowe, ponieważ przy dłutowaniu rwie się jak papier.

Tak jak przy każdej pracy trzeba pamiętać o bezpieczeństwie. Nie należy trzymać ręki na „drodze” dłuta, rzeźbić nim tylko jedną ręką nie używając pobijaka oraz nie wolno pchać nim w swoją stronę. By dobrze obsługiwać narzędzia należy pamiętać, aby kierować dłuto zawsze ostrzem od siebie i jechać wzdłuż słoi.

Za ten rodzaj sztuki może wziąć się każdy, nie zależnie od tego czy kiedykolwiek miał styczność z drewnem czy też nie. Nie da się ukryć jednak, że trzeba uzbroić się w cierpliwość. Do stworzenia czegoś czasem potrzeba wielu dni. Jeżeli nie wyjdzie coś, zawsze jest możliwość poprawy. To, że jedne posunięcie dłutem nie wyjdzie to zawsze możesz poprawić go następnym ruchem.

Jeżeli kiedyś przemknęło ci przez myśl obróbka drewna, spróbuj snycerstwa. Jest to dobry początek na pokochanie całej tej sztuki. Spróbuj a przekonasz się sam!

Aleksandra Cierpiszewska

Fot: Jakub Feliksiak