Co chwilę słyszymy o singlach i singielkach. Chciałabym obalić kilka stereotypów na ich temat. Uważam, że skoro się o czymś mówi, to lepiej wiedzieć co nieco na ten temat.
Jak to właściwie jest? Kiedy można nazwać kobietę singielką, a kiedy nie? Gdzie jest ta magiczna granica?
Z badań przeprowadzonych przez popularny serwis randkowy Sympatia.pl wynika, iż singlami (wiek 25+ oraz brak stałego partnera/partnerki) w Polsce są przede wszystkim kobiety oraz osoby w wieku dojrzałym (średnia wieku to 54 lata).
Są to zazwyczaj osoby, które żyją w pojedynkę z powodu własnej decyzji, a więc są singlami z wyboru, a także osoby, których samotność wynika ze śmierci partnera, a więc są to wdowcy.
Badania pokazują, że ponad połowa singli nie szuka partnera, a wynika to głównie z braku takiej potrzeby, jak również ze strachu przed zranieniem. Jak się okazuje, najcenniejszą wartością jest rodzicielstwo. Z kolei główną wadą bycia singlem jest brak towarzystwa, a zaletą – wolność.
Takie są wyniki badań. Okazuje się więc, że osoby, które nie mają partnera, nie zawsze są nieszczęśliwe, a wręcz odwrotnie. Jednak jak to w życiu bywa, ludzie i tak wiedzą lepiej i zamiast singielki widzą starą pannę. Jak to więc jest? Jaka jest różnica pomiędzy nimi?
Stara panna to kobieta, której życie jest puste i upływa na wiecznym czekaniu na kandydata na męża. Taka kobieta uważa swoje życie za nieudane tylko i wyłącznie dlatego, że nie jest w związku z mężczyzną. Oczywiście, może mieć hobby i często je ma, ale jest to bardziej taki zamiennik, a nie prawdziwa potrzeba. Z kolei singielka to kobieta, która świadomie wybrała życie w pojedynkę, głównie po to, aby realizować swoje inne plany, w jej mniemaniu teraz ważniejsze. Singielka spotyka się ze znajomymi, rozwija, także uprawia seks, ale nie ma poczucia przegranego życia tylko dlatego, że nie ma faceta.
W naszych czasach coraz więcej kobiet deklaruje, że są singielkami. Oczywiście, chcą z kimś założyć rodzinę czy wejść w trwałą relację, ale jeszcze nie teraz. W obecnej chwili zajmują się swoim życiem, a na rodzinę i męża (partnera) przyjdzie jeszcze czas. Wbrew pozorom, singielki nie skupiają się głównie na pracy. Kobiety te oddają się swoim pasjom, rozwijają talenty, podróżują. Chcą maksymalnie wykorzystać czas.
Singielka zazwyczaj kojarzona jest z wielkim miastem, ale można je także spotkać w małych wioskach i miasteczkach. Wszystko zależy od tego, co wybierają i na czym im zależy. Nie jest im łatwo, gdyż ciągle są oceniane przez najbliższą rodzinę i społeczeństwo. Każdemu wydaje się, że ma prawo mówić, co te kobiety mają robić. Dodatkowo ogólnie uważa się, że skoro kobieta jest sama, to ma masę wolnego czasu, więc może zostać w pracy po godzinach, a urlop dostosować do innych (zamężnych i mających dzieci).
Wiele kobiet jest singielkami dlatego, że mają wysokie wymagania, zarówno wobec siebie, jak i mężczyzny, z którym chciałyby spędzić resztę życia. Często jest jednak tak, że po latach zmniejszają swoje wymagania i już nie szukają ideału. Widzą, że wiele koleżanek wybrało na męża nie filmowego amanta czy milionera, tylko zwyczajnego faceta, a i tak są szczęśliwe. Kiedy kobieta poczuje potrzebę założenia związku, często skraca tę listę wymagań i właściwie przestaje być singielką.
Życie singielek nie jest łatwe, ale coraz więcej kobiet na takie się decyduje. Wcale im się nie dziwię. Aby jednocześnie pracować, zajmować domem, rozwijać się, podróżować, czytać, uprawiać aerobik, udzielać się w szkole dzieci, itp. to chyba trzeba być „supermenką”. Dlatego kobiety chcą to robić po kolei.
Moim zdaniem, każda kobieta powinna żyć po swojemu. Jedna jest szczęśliwa otoczona gromadką dzieci, inna wtedy, kiedy ma mieszkanie tylko dla siebie. Dlatego też nie będzie żadnych rad dla singielek. Tylko dla pozostałych – pozwólcie każdemu żyć własnym życiem, a sami zajmijcie się swoim.
