Ślub jest świętem życia i jedności, ale jest też dniem śmierci i rozstań. Jest pogrzebem panny i momentem narodzin żony. Ślub jest łukiem z białych kwiatów; panna młoda przechodzi pod nim i przemienia się w żonę. Jest też mostem; wejście na niego symbolizuje śmierć jednego stylu życia i narodziny nowego. Kobieta opuszcza jeden byt i rozpoczyna drugi; przejściowo znajduje się poza czasem, w pustce i oczekiwaniu. Stąd bierze się poczucie nierealności, którego doświadcza wiele kobiet. W dniu ślubu panna młoda często ma wrażenie, że chwile nierealności przeplatają się z momentami niezwykle wyostrzonej świadomości wszystkiego, co się dzieje.
Oto wspomnienie kobiety po ślubie:
„Czułam się, jakby mój ślub mi się śnił. Czasem, kiedy o tym myślę, wszystko widzę rozmazane. Starałam się zachować przytomność umysłu, ale to było ponad moje siły. Wszystko było przytłaczające i chaotyczne.”
Pannom młodym najbardziej nierzeczywista wydaje się ceremonia ślubu. Wzory kulturowe zachęcają nas do koncentrowania się przede wszystkim na weselu, a przecież to ślub uświęca związek młodej pary i łączy mężczyznę i kobietę węzłem małżeńskim. Podczas ceremonii – szczególnie w pierwszej części, przed złożeniem przysięgi – młodzi bardzo mocno odczuwają zachodzącą w nich duchową przemianę. Panny młode są całkiem nieprzygotowane na powagę tych chwil. Na przykład jedna jest speszona, bo czuje, że drżą jej kolana, nad czym nie potrafi zapanować. Inna pamięta strach przed tym, że zemdleje przed ołtarzem.
Należy pamiętać, że ślub nie przesądza o jakości małżeństwa. Budowanie więzi małżeńskiej wymaga codziennej pracy. Dobrze, jeśli kobieta może wspominać dzień ślubu z radością i ufnością, ale jedna uroczystość nie decyduje o jakości wspólnego życia.
Więcej ciekawych artykułów o ślubie i weselu można przeczytać na stronie http://poradyweselne.pl/porady/
